Περί παλιών και νέων Λίγο πιο πριν σταμάτησε ένας facebook-ικός καυγάς σχετικά με την αξία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Αφορμή για αυτό στάθηκε μια πρόσκληση για σελίδα προς τα μέλη της facebook σελίδας του Rockap. Αμέσως, κάποιοι, όπως αποδείχτηκε, άσχετοι και φανατικοί, ξεκίνησαν ανελέητο κράξιμο προς τη σελίδα και τους συντάκτες. Αφού αντιπαρατεθήκαμε με βάσει τις γνώσεις και τα επιχειρήματά μας, οι εν λόγω κύριοι μας διέγραψαν από τη λίστα φίλων τους. Απόλυτα ώριμη αντιμετώπιση, τύπου «δε σ’ έχω φίλο», όπως κάναμε και στο νηπιαγωγείο. Όλο αυτό βέβαια με έβαλε σε κάποιες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Καταρχάς, είναι αδιαμφισβήτητη η πορεία και το έργο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αλλά ας σκεφτούμε λίγο πόσο καιρό έχει να βγάλει κάποιο αξιομνημόνευτο τραγούδι; Εδώ και πόσο καιρό έχει χάσει κάθε επαφή με τον ροκ κόσμο; Κάποιος από τους κατήγορούς μας, έθεσε το θέμα του πόσο σπουδαίος τραγουδοποιός είναι. Τραγουδοποιός αγαπητέ άσχετε σημαίνει να δημιουργείς τραγούδια. Όταν η καριέρα σου στηρίζεται σε συνθέσεις του Μικρούτσικου, του Μεσημέρη, του Άσιμου, του Ζουγανέλη, όταν κάθεται και σου γράφει λόγια η γυναίκα σου, δεν είσαι τραγουδοποιός, απλώς (ή απλός) ερμηνευτής είσαι. Το ίδιο άτομο είπε ότι δεν ασχολούμαστε με μεγάλους αλλά με μπαντούλες που δεν αξίζουν, για να πει λίγο μετά πως έχει και ο ίδιος μια μπάντα. Γιατί την έκανες τότε ρε μεγάλε; Αφού δεν αξίζεις! Εκτός κι αν πιστεύεις πως έτσι θα σε προσέξει ο Βασίλης και θα σε βάλει στη μπάντα του… Αναγνωρίζω την πορεία του καλλιτέχνη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περιμένω να κάνει κάτι ανατρεπτικό και σπουδαίο τώρα πια. Η φήμη του έχει εδραιωθεί, στις συναυλίες του παίζει και θα παίζει για πάντα τις παλιές μεγάλες του επιτυχίες, όπως λίγο-πολύ κάνουν όλα τα μεγαθήρια του ροκ. Γιατί λοιπόν τέτοιος φανατισμός; Δεν είναι λογικό να βαριέσαι κάτι ή κάποιον που «τρως στη μάπα» εδώ και αιώνες; Μήπως να δώσεις καμιά ευκαιρία ακόμα στους «ανάξιους, ατάλαντους νέους»; Πού μπορεί να ήταν τώρα ο Τσίγκος για παράδειγμα (τυχαία η επιλογή), αν είχε καθαρίσει λίγο ο χώρος που καταλαμβάνει η παλιά φρουρά; Μιλάω ως τώρα για τον ελληνόφωνο χώρο, γιατί αυτό το θέμα θίχτηκε και γιατί υπάρχουν ακόμα ενεργά μέλη στη σκηνή που αριθμούν δεκαετίες δράσης. Με τη δεδομένη επιτυχία τους, στενεύουν τα όρια για τους νεότερους να κάνουν κάτι και μένουν σε καθαρά underground επίπεδο. Με τον αγγλόφωνο χώρο τί γίνεται όμως; Οι παλιότερες μπάντες έχουν αποσυρθεί εδώ και χρόνια ή έχουν καιρό να κυκλοφορήσουν κάτι ( π.χ. Socrates), κάποιες σχετικά παλιές μπάντες έχουν εδραιώσει τη φήμη τους και εκτός συνόρων και συνεχίζουν να βγάζουν καλές δουλειές ως τώρα (π.χ. Rotting Christ), ενώ από νέες μπάντες και καλλιτέχνες βλέπουμε μια αναγνωσιμότητα στην Ελλάδα και κάποιες κινήσεις προς εξωτερικό, αλλά με μικρή ακόμα απήχηση (βλέπε Monika,Lucky Funeral). Ωστόσο τα μαγαζιά είναι σχεδόν άδεια! Γιατί μιλάμε, αλλά δεν παρακολουθούμε; Μήπως επειδή «εδώ πιο κάτω μένει μωρέ, άμα τον χάσω τώρα θα τον δω τον άλλο μήνα»; Γιατί να προτιμάμε το αλλόκοσμο, το μακρινό, το ξένο, αντί για το οικείο; Γιατί στο live των Lamb Of God έπεφτε κράξιμο στους Descending; (Καλά, καλά, άστοχη η σύγκριση, και το θεό τον ίδιο να έβαζες πάλι κράξιμο θα έπεφτε, αλλά λέμε τώρα). Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να δείχνουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο φίλο, το συνάδελφο, το συμφοιτητή, τον περιπτερά που κάτω απ’ το ταμείο βαράει διπέταλο; Μήπως τελικά τη θέλει ο κώλος μας την παρελθοντολαγνεία και την ξενομανία;