Χατζηευσταθίου Σταμάτης - Βιογραφικό & δισκογραφία


Ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου γεννήθηκε στην Ξάνθη Ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου γεννήθηκε στην Ξάνθη όπου κι έκανε τις πρώτες του σπουδές στο κλασσικό πιάνο. Κατά την εφηβεία του συμμετείχε σε πολλά συγκροτήματα παίζοντας κυρίως κιθάρα σε αγγλόφωνα και ελληνικά τραγούδια της εποχής..

Δούλεψε σαν μουσικός σε πολλά μαγαζιά μέχρι που αποφάσισε ότι δεν του άρεσε καθόλου αυτή η δουλειά.
Άρχισε να γράφει τραγούδια πολύ μεγάλος , όταν μετακόμισε στην Αθήνα.
Ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου γεννήθηκε στην Ξάνθη Στην δισκογραφία πρωτομπήκε παρακινούμενος από τον ποιητή Άκο Δασκαλόπουλο συμμετέχοντας συνθετικά στον δίσκο της Αθηνάς Μόραλη «Τον έρωτα ρώτα» στον οποίο συμμετείχαν και οι Ηλίας Κατσούλης , Παντελής Θαλασσινός, Χρήστος Νικολόπουλος, Τάσος Γκρούς κά.
Συνεχίζει να γράφει τραγούδια συμμετέχοντας σε δίσκους του Παντελή Θαλασσινού (Εγώ που λες), της Αργυρώς Καπάρου (Η ζωή ένα φιλί ), Γιώργη Χριστοδούλου (Πέφτεις), Διονύση Τσακνή ( Σε έχω κρυμμένο μυστικό) ,πότε μελοποιώντας στίχους άλλων στιχουργών (Μιχάλη Γελασάκη, Θοδωρή Ποάλα, Γιώργου Κρητικού) και πότε δικούς του.
Τον Σεπτέμβριο του 2007 κυκλοφορεί από την εταιρία ΛΥΡΑ το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο «Από κουρέλια νυφικό» σε μουσική και στίχους του ίδιου.
Τα τραγούδια ερμήνευσαν οι Παντελής Θαλασσινός , Αργυρώ Καπαρού, Γιώργης Χριστοδούλου και Κώστας Μακεδόνας ..
‘Όταν τα τραγούδια είναι αληθινά τότε είναι αδύνατο να μην είναι όμορφα…κι όταν είναι προϊόν φιλίας και προσωπικής σχέσης , τότε είναι και ευλογημένα» πιστεύει όπως λέει ο ίδιος και αυτό κάνει και στην επόμενη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο : «Σαν των ανθρώπων τις φωνές».
Στην παρέα προστίθεται και μια νέα φίλη , η Γιώτα Νέγκα ..
Εννέα νέα τραγούδια τραγουδισμένα από τον ίδιο (σε δύο εξ αυτών με τον Παντελή Θαλασσινό στο «όσο υπάρχει ουρανός» και Γιώτα Νέγκα «Μα εγώ»).
Μιλάει πάντα με θαυμασμό και σεβασμό για τους φίλους-συνεργάτες γιατί όπως λέει κι ο ίδιος «είναι μεγάλο σχολείο το ταλέντο του διπλανού μας , και τύχη η φιλία του».

Γράφει μουσική για θέατρο και κινηματογράφο και συμμετέχει σε δίσκους φίλων του.
Με τον δίσκο «Σαν των ανθρώπων τις φωνές» ικανοποιείτε όπως λέει η ανάγκη του για το απλό αφτιασίδωτο τραγούδι ,αποφορτισμένο από περριτά στολίδια τόσο ενορχηστρωτικά, όσο και στιχουργικά.
Η αγωνία του να ακουστούν τα τραγούδια όχι ως ένα «στουντιακό» αποτέλεσμα , αλλά ως μια παρειστικη αυτοσχεδιαστική στιγμή.


Συνεχίζει να γράφει τραγούδια για φίλους χωρίς να ξεχνά ότι η μουσική και ο στίχος είναι «βαρκούλα που σε βγάζει στον άνθρωπο»…