Buddy Holly, Η μέρα που η μουσική πέθανε



Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 1959, μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα, ένα μονοκινητήριο τετραθέσιο κόκκινο αεροσκάφος Beechcraft Bonanza Ν3794Ν (s/n D-1019) απογειώνεται από το αεροδρόμιο της πόλης Mason με κυβερνήτη τον 21χρονο Ρότζερ Πέτερσον και μοναδικούς επιβάτες τρεις νέους μουσικούς, τον Μπάντι Χόλι (22 ετών), τον Ρίτσι Βάλενς (17) και τον Μπιγκ Μπόπερ (29). Είχαν πληρώσει 36 δολάρια ο καθένας για το ταξίδι. Προορισμός τους ήταν η συναυλία τους στο Moonhead της Minessota, στο πλαίσιο της τουρνέ Winter Dance Party, που είχε ξεκινήσει τον περασμένο μήνα στις μεσοδυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ.



Πριν αναχωρήσει το αεροπλάνο, η λίστα των επιβατών άλλαξε. Ο Μπιγκ Μπόπερ δεν αισθανόταν καλά και ζήτησε από τον μπασίστα Γουέιλον Τζένινγκς να πάρει τη θέση του. Οπως και έγινε. Για τη θέση δίπλα στον Χόλι, ο Ρίτσι Βάλενς και ο κιθαρίστας Τόμι Αλσαπ το έπαιξαν κορόνα-γράμματα με νόμισμα των 50 σεντς. Κέρδισε ο Βάλενς και ο Γουέιλον με τον Τόμι πήραν το λεωφορείο, ενώ ο ντράμερ Καρλ Μπαντς δεν τους ακολούθησε, διότι είχε πάθει κρυοπαγήματα στα δάχτυλα των χεριών του.



Λίγο πριν από την απογείωση, ο Γουέιλον γύρισε και είπε χαριτολογώντας στον Μπάντι Χόλι: «Ελπίζω το αεροπλάνο σου να πέσει!».



Λίγα λεπτά αργότερα, εν μέσω χιονοθύελλας, το αεροσκάφος συντρίβεται δεκατρία χλμ. ΒΔ του αεροδρομίου, πέφτοντας με 270 χλμ. ταχύτητα στη φάρμα του Αμπερτ Τζαλ, στην περιοχή Cerro Gordo County της Αϊόβα. Προορισμός ύστερα από τρεισήμισι ώρες και περίπου 500 χλμ., ήταν το Fargo της Βόρειας Ντακότα. Οταν το σκάφος δεν έφτασε, ο Τζέρι Dwyer, ιδιοκτήτης του μονοκινητήριου, το αναζήτησε, αλλά λόγω της πυκνής ομίχλης που επικρατούσε στην περιοχή το ανακάλυψε στις 9.35 το πρωί. Ο σερίφης Μπιλ ΜακΓκιλ ήταν ο πρώτος αξιωματούχος που έφτασε στον τόπο της τραγωδίας, με τον ιατροδικαστή Ραλφ Σμάιλι να ακολουθεί στις 11.15.



Τα πτώματα των Χόλι-Βάλενς βρέθηκαν 5 μ. νότια των συντριμμιών και του Μπόπερ 12 μ. βόρεια. Μέσα στο κόκπιτ παρέμεινε το σώμα του πιλότου, που είχε στο ενεργητικό του 711 ώρες πτήσης, από τις οποίες 128 στο μοιραίο σκάφος. Πάνω στον Χόλι ο ιατροδικαστής βρήκε ένα ζευγάρι μανικετόκουμπα και 193 δολάρια, από τα οποία κράτησε 11,65 δολ. για τα έξοδά του!...



Ο Μπάντι Χόλι ήταν ένας από τους δύο μεγαλύτερους τραγουδιστές, συνθέτες και μουσικούς της δεκαετίας του '50 -ο άλλος ήταν ο Τσακ Μπέρι. Ηταν μάστορας στην ερμηνεία και στο παίξιμο της fender-stratocaster κιθάρας του (ήταν ο πρώτος ροκ σταρ που τη χρησιμοποίησε) παντρεύοντας διαφορετικά στιλ με μοναδικό τρόπο, όπως την κάντρι με τα μπλουζ, θέτοντας τη βάση του rockabilly. Με αποτέλεσμα να δημιουργεί νέες φόρμες, που επέδρασαν καθοριστικά στις επόμενες γενιές των ροκ συνθετών.



Το στιλ που υιοθέτησε στην κιθάρα ονομάστηκε «brush-and-broom». Χτυπούσε τη νότα και μετά έπαιζε τη συγχορδία, γρατζουνώντας με τα δάκτυλα. Σημαντικά γι' αυτόν ήταν τα ακούσματα που είχε από πολύ μικρή ηλικία. Κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης μουσικής: από blues, r'n'b και κάντρι φτάνοντας μέχρι τις παρυφές της τζαζ.

Ηταν ωμός και ψυχωμένος με ήχο ακατέργαστο, σε αντιδιαστολή με τον μαλακό ήχο των Avalon, Nelson, Vee και Del Shannon, που ήταν η επικρατούσα κατάσταση τότε. Ηταν ο πρώτος ποπ σταρ που ήταν συγχρόνως συνθέτης των τραγουδιών που ερμήνευε, κάτι που δεν έκανε ποτέ ο Elvis.



Για τη νεολαία της εποχής, η απώλειά του ήταν ένα σοκ. Κανένας λευκός ροκ σταρ δεν είχε τέτοιο τέλος στο παρελθόν. Ο Μπάντι Χόλι ήταν ένας clean-cut τύπος, που δεν είχε ποτέ δοσοληψίες με ναρκωτικά, αλκοόλ ή ερωτικά σκάνδαλα.



Νωρίτερα, ο θρύλος της κάντρι Χανκ Γουίλιαμς πέθανε στα 29 του,- βουτηγμένος στο αλκοόλ και στις ουσίες, ενώ ο Johnny Ace, στα 25 του, τίναξε τα μυαλά του στον αέρα παίζοντας ρώσικη ρουλέτα.



Αντιθέτως, ο Μπάντι Χόλι είχε προχωρήσει παραπέρα. Το καλοκαίρι του '58 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, παντρεύτηκε τη 23χρονη Πορτορικανή μούσα του, Μαρία Ελένα Σαντιάγκο, διέλυσε τους αρχικούς Crickets, χώρισε με τον μάνατζερ/παραγωγό Norman Petty και ξόδεψε τον ελεύθερο χρόνο του στα καφέ και στα κλαμπ του Greenwich Village συναναστρεφόμενος με τον Λένι Μπρους, τον Ορνετ Κόλεμαν και τους μουσικούς της νέας φολκ σκηνής, που έσκαγε μύτη τότε στη Νέα Υόρκη.



Στόχος του ήταν ο νέος ήχος και οι τουρνέ που θα τον έκαναν γνωστό παντού. Στους 18 μήνες της καριέρας του, το καθετί που έκανε, το έκανε με την αίσθηση ότι δεν επρόκειτο να 'χει πολύ καιρό μπροστά του. Και είναι άδικο γι' αυτόν που δεν πρόλαβε να ζήσει την καινοτόμο δεκαετία του '60...